Pogradeci po jeton ditët e tij më të bukura të vitit. Klima e butë, freskia e liqenit dhe çmimet konkurruese po tërheqin çdo ditë me qindra vizitorë nga e gjithë Shqipëria dhe vendet fqinje. Por për fat të keq, pamja që i pret shumë prej tyre është larg asaj që meriton ky qytet.
Në brigjet e liqenit, aty ku duhet të shohësh qetësinë dhe hijeshinë e natyrës, të zë syri shishe plastike, mbetje ushqimore, qese, kanaçe, e gjithfarë mbeturinash të hedhura kuturu. Edhe në afërsi të koshave të vendosur përgjatë shëtitores apo zonave më të frekuentuara, situata është thuajse e njëjtë mbetje të shpërndara rreth e qark, me një erë të rëndë që nuk ka vend në një qytet turistik.
Në këtë realitet të trishtueshëm, përgjegjësia ndahet mes qytetarëve të pandërgjegjshëm që e shohin hapësirën publike si pronë pa zot dhe pushtetit vendor që po shfaq një angazhim minimal për përballimin e situatës. Ndërsa fluksi i turistëve shtohet nga dita në ditë, strukturat e pastërtisë nuk po e ndjekin të njëjtin ritëm.
Numri i punonjësve të pastrimit të angazhuar në këtë zonë ka qënë i ulët, ndërkohë që vendosja e gjobave ndaj ndotësve është inekzistente. Ligji parashikon dënime për ndotjen e mjedisit publik, por zbatimi i tij duket thuajse i vdekur. Ky tolerim nuk i bën dëm vetëm natyrës, por edhe imazhit të qytetit dhe perspektivës së tij turistike.
Është e papranueshme që në një kohë kur Pogradeci po konkurron denjësisht me destinacione të tjera për nga bukuria dhe çmimet e arsyeshme, të përballemi me pamje të shëmtuara që largojnë vizitorët dhe lënë një shije të hidhur për ata që kanë zgjedhur ta vizitojnë.
Apeli është i qartë: qytetarët të ndërgjegjësohen se mbajtja pastër e qytetit është detyrë dhe nder. Pushteti vendor të shtojë forcat e pastrimit, të monitorojë më nga afër zonat problematike dhe të vendosë gjoba ndaj kujtdo që ndot. Vetëm kështu Pogradeci mund të jetë pasqyrë e një turizmi të qëndrueshëm dhe mikpritës.
Sepse liqeni është pasuri. Pogradeci është krenari. Dhe as pasuria, as krenaria, nuk mbulohen me plehra.
