PJESËZA JETE NGA PROVINCA E MADHE II
I. Kur qyngjet dhe oxhaqet lëshonin tymin e zi, kur muzgu binte në provincë, kur fillonte të errësohej ngadalë e kur xhanxhin provinciali nuk dukej nëpër rrugë veçse disa pijanecëve e rrugaçëve të zakonshëm, në atë moment i pari nuk hynte dimri joo…!
Me një hap të rëndë dhe e veshur me të zeza skëterrë e me dimrin mbrapa saj lepe-peqe të ngarkuar si gjynahqar me nja dy çanta të mbushura plot e përplot me halle, stres, papunësi, depresion, monotoni, brenga, mërzi e plot netë të ftohta, nga rruga kryesore e provincës, hynte varfëria.
II. Ajo ndaloi për një moment pranë një kafeneje tip tymke, hapi me forcë derën sikur kish ardhur për t’u hakmarrë. Në fakt ashtu vinte prej vitesh! I hodhi një sy shtrembër atyre tre klientëve të ngjeshur pranë sobës e më pas iu drejtua burrit në banak: – Hiqe atë leckë nga duart, mos bëj sikur të mbyti puna ty, po shpejt sille një dopio! – Jaaa erdha! – i tha burri. Ndërkohë që barku i dridhej e zemra sa nuk i pëlciste nga frika.
Burrit të shkretë i dridheshin duart e me zor po e mbushte atë të mallkuar dopio, saqë derisa e mbushi pothuajse gjysmën e shishes ia piu dyshemeja. Burri me vrap ia shërbeu dopion varfërisë në tavolinë, klientit më problematik që i vinte në kafene.
III. Varfëria gjeti një tavolinë pranë dritares, u ul gjithë rehat, nxorri paqetën bashkë me çakmakun, më pas ndezi një cigare me këmbën mbi këmbë e me një rënkim të qejfshëm ia hoqi gjysmës së dopios. Pasi u rehatua mirë, i hodhi një vështrim gjithë inat burrit që rrinte gatitu pas banakut, njëherë një sy mospërfillës tre klientëve pas sobës e në fund i ktheu sytë nga rruga e zbrazur dhe gjysmë e ndriçuar.
